Author: admin (Page 2 of 4)

Op 11 augustus kwam ik in opstand tegen het waardeloze weer met dit bericht op LinkedIn: “Een zomer in Nederland vergt wat geduld, een paraplu en een goed boek. Deze zomer vraagt echter om rauwe ontkenning. Er moet een daad gesteld worden.

Daarom zal ik vrijdag 26 augustus met mijn sloep het Groene strand opvaren bij West-Terschellling, de barbecue aansteken en iedereen bij de Walrus onder tafel gaan drinken”.

18 mannen had ik uitgenodigd, vier monsterden uiteindelijk aan: Barry, Martijn, Robert en Maarten.

De dag voor vertrek voer ik ZeeFier van Leeuwarden naar Harlingen. Het was heel erg warm, dus dat beloofde alvast wat. Hond Cookie was mee. Verkoeling met emmers water over zijn vacht bevielen hem niet, dus zocht hij uiteindelijk de schaduw op. Een zwempartij bij een botenhelling halverwege bracht uitkomst, voor ons allebei. In Harlingen het inmiddels bekende, maar niet minder bijzondere, moment van zoet naar zout bij uitvaren van de Tjerk Hiddessluizen.

Barry was aangekomen en stond op de brug te wachten. Aan boord mocht hij meteen onder de mast door limbo-en. “Niet moeilijk voor een Limbo”, zei ik. Mirjam en de kinderen kwamen Cookie weer halen en brachten nog wat dingen die ik vergeten was.

Harlingen bleek op zijn kop te staan voor de visserijdagen, dus qua verkeer was het een ramp.

Barry en ik richtten de mast op, klaarden nog wat klusjes en besloten de tent niet op te zetten.

De volgende ochtend bleek dat ik de getijdetabellen precies verkeerd had gelezen. Om 11:00 uur wilde ik uitvaren, maar dan begon juist de vloed, dus de stroom naar Harlingen. We besloten toch maar uit te varen en te zien hoe het opschoot met stroom en wind.

De wind waaide uit het Westen, dus de vaargeul naar Terschelling was niet bezeild. We voeren op de motor tegen de stroom in en dat schoot voor geen meter op, dus ankerden we vlak voor de strekdam bij Harlingen voor de lunch. Daar kozen we voor een langere, maar wel bezeilde route naar Terschelling: via het Noorden naar water dat bij aankomst wel diep genoeg zou zijn.

Toen begon het spel met plaats, tijd en waterdiepte. Het is een hele leuke puzzel om uit zoeken, waar je bent, wanneer je op een bepaalde plaats zult zijn en hoe diep het water dan is op die die plaats. Het leuke was dit iedereen aan boord mee ging puzzelen, met gps, met dwarspeilingen en de waterkaart.

Zo voeren we redelijke snel naar Oost-Terschelling. Het groene strand en de Walvis (niet de Walrus, ‘my bad’) lonkten. De wind waaide echter nog steeds uit het Westen. Barry en ik vonden dat we in een laveerduel waren verwikkeld met een witte platbodem. De rest was diep verwikkeld in filosofische discussies. De wind nam af, waardoor we het laveren moesten staken.

De laatste zandbank voor Terschelling konden we net niet meer passeren, waardoor we door dieper water om moesten varen. Dat werd ruim goed gemaakt door het uitzicht:

Toen we de zeilen lieten zakken, trokken we de biertjes toch ook maar open. Door het omvaren via de vaargeul liepen we pas laat de haven binnen, maar wel op spectaculaire wijze: met brandende barbecue op het voordek.

Na het eten begaven we ons naar de Walvis, waar iedereen zichzelf al onder tafel had gedronken. Het was ook al twaalf uur. Maar niet getreurd, een goed biertje is nooit ver weg op de eilanden. We rondden het offensief af op een terras met 100 verschillende bieren op fles. Er volgde geen drankgelach, maar een beheerst rondje en een korte wandeling door West-Terschelling terug naar de ZeeFier.

Martijn vertrok vroeg in de ochtend met de veerboot naar Harlingen. Met vers brood en water voeren we om 10:15 de haven uit. Groot voordeel van een haven: er is walstroom om de accu’s weer op te laden, dus we konden weer even vooruit.

De wind waaide uit het Oosten, dus Harlingen was bezeild. We waren al een stuk de vaargeul ingevaren toen we bedachten dat we met dit getij en deze wind ook wel buiten de eilanden om naar den Helder konden varen. Gunstig voor de randstedelingen om daar van boord te gaan. Het leek mij ook wel wat, maar voor de zekerheid checkten nog even het weer: code oranje met storm en windstoten tot 80 mijl per uur. Geen goed idee, dus. We zeilden dus toch naar Harlingen.

Het gepuzzel met waterdiepte begon weer. We wilden ten Noorden van de Griend langsvaren, maar liepen daar vast. Gelukkig kun je de ZeeFier makkelijk los krijgen door er even naast te gaan lopen. Zo kreeg ik toch nog de kans even het ophaalbare roer te testen.

We keerden terug naar de vaargeul die ook bezeild was tot we weer vlakbij de bekende strekdam naar Harlingen waren, die niet bezeild was. Nu hadden we de keuze om ofwel tegen de wind in te varen op de motor of zeilend een slag ten zuiden van de vaargeul te maken. Ik vond het geklots op de golven niks en het stampen van de mast in de boot al helemaal niet. Omdat mijn kapiteinschap een behoorlijk democratisch gehalte heeft, duurde het even, maar we gingen uiteindelijk toch zeilend verder.

Boven Harlingen was een propellervliegtuig intussen loopings en andere fraaie stunts aan het uithalen. Vooral leuk dat je de motor kunt horen gieren in een duik. Heel anders dan bij een straaljager. Onze slag bracht ons vlakbij de havenmond, waar we de zeilen streken en afscheid namen van Robert en Maarten.

De kade was daar zo hoog dat ik, zittend op een paal, de lijnen in het blok op de voormast kon ontwarren. Meteen daarna voeren we weer uit, want de wind was te mooi om te laten lopen: krachtig uit het Oosten. Perfect voor een retourtje Leeuwarden via Stavoren en de Friese meren.

Barry en ik zeilden dus met halve wind verder naar de Lorentzsluizen bij Kornwerderzand met als doel Hindeloopen of Stavoren. Het schutten in de sluis ging soepel. We voeren zo ver mogelijk naar voren om de sluiswachter te verleiden de sluis te openen zodat hij ons schip wat beter kon zien. Dat lijkt – en is- heel ijdel, maar ZeeFier is dan ook een opvallende verschijning tussen al die Tupperware, zelfs met gestreken zeilen.

De stormwaarschuwingen waren inmiddels afgezwakt op de marifoon en we zagen de stormwolken ook langzaam desintegreren, dus er was geen reden voor ongerustheid. Al snel voorbij Makkum waren we het enige schip op het water. We voeren met een noodgang: 6 knopen, zo’n 11 kilometer per uur, terwijl de rompsnelheid rond de 12 kilometer per uur ligt.

 

Vlak voor zonsondergang voeren we Hindeloopen binnen en vonden een plekje in een hoek van de oude haven. Snel zetten we de tent op en sloten de walstroom aan, omdat we Hindeloopen nog even wilden zien. Het stelde bepaald niet teleur: net zo goed geconserveerd als Marken, maar iets kleiner en gezelliger.

We namen de tijd voor een uitgebreid driegangen maal. Barry zag het achter mij steeds weerlichten, dus er was onweer op komst. Dat kwam uiteindelijk pas de volgende ochtend, toen we terugkwamen uit de prima de luxe, maar steriele, nieuwe jachthaven met broodjes. Er was even een stortbui, dus we dronken nog een extra kop koffie en besloten toen toch maar uit te varen, want er was de hele dag kans op buien voorspeld. We hadden geluk, want de verwachte buien kwamen niet.

Er was aanvankelijk nauwelijks wind, maar dat werd al snel meer en gelukkig ook uit de goede hoek: Zuid-West.

De sluis in bij Stavoren is altijd wel aanleiding voor een beetje spanning. Zo ook bij ons, tot Barry opmerkte dat één lijn om de kont in de wind te houden voldoende was. Een best aantal schippers probeerde eerst voor vast te maken. Met de wind van achteren werkt dat niet en als er dan veel andere schepen in de buurt zijn, wordt het lastig manoeuvreren. Eén keer moest ik daarom zelf voorpikken in de rij: het schip achter mij maakte deze fout en dreigde me te raken. Eenmaal in de sluis werd iedereen door stewards rustig de sluis in gewerkt.

De rest van de dag konden we voor de wind over de Fluessen razen, alweer met 6 knopen. Het punt waar Mirjam ons om 16:00 uur op zou pikken schoof steeds op: eerst Galamadammen, toen Elahuizen en tenslotte Heeg, waar we vlak voor vieren afmeerden. Net voor de haven nog een akkefietje: we haalden het zeil binnenboord en zagen een lijn over het hoofd, die prompt in de schroef draaide. Ik zwom erheen en kon de lijn gelukkig snel los maken. We merkten wel dat we met onze motor niet door de wind konden komen met windkracht 6 en golven tegen.

Woensdagavond heb ik de boot naar Terherne gevaren in 2 uur en een kwartier. Vrijdag duurde het 3 drie uur om naar huis te varen. Dat laatste viel me bepaald niet tegen.

Al met al een zeer geslaagd zomeroffensief: We hebben de zomer aan de haren terug naar Nederland gehaald en er optimaal van genoten. Zelfs zonder de voor mij beeldbepalende elementen van ZeeFier die het Groene Strand opschuift en de barbecue en wild drinkgelach daarna, was dit een nautisch hoogtepunt en een mooie ervaring.

Nu de mast en zeilen er nog af waren, de boordlichten werkten en het weer was opgeknapt werd het tijd voor een kennismaking van de binnenstad van Leeuwarden met ZeeFier. Cookie hield mij gezelschap op dit tochtje.

Eén keer eerder was ik de Emmakade afgevaren en daar met geschraap en geduld onder de Nieuwe Kanaal brug doorgekomen. Deze keer stond er flink wat regenwater in de boot, dat ik er expres niet uit had gepompt.

Bij de bewuste brug aangekomen zag ik al snel dat het niet ging, maar er zaten wel drie mannen te vissen aan de wal. Ze waren zo vriendelijk om me onder de brug door te helpen. Een van de mannen was zelfs ondanks zijn angst voor honden aan boord gekomen. Cookie was -met lokvoer -keurig bij mij gebleven, dus er was niets aan de hand.

Bij de Oosterstadsgracht had ik de keuze: ofwel rechtdoor of linksaf door de tunnel onder de Voorstreek door. Ik was in een optimistische stemming en sloeg linksaf. Al meteen kwam ik een voetbrug tegen die te laag was. Ik vroeg een voorbijganger aan boord, die me ook alweer hielp om hier onderdoor te komen. Wat een hulpvaardige mensen, hier in Leeuwarden!

Nu dan de tunnel, Er hingen allemaal hangplanten voor, dus ik kon niet goed zien hoe hoog de boog precies was. Heel voorzichtig naar voren dan maar. Vier mensen aan de wal liepen met me mee en gaven tegelijk commentaar op mijn kansen.

Eenmaal voorbij de planten, bleek dat ik het precies kon halen, mits ik de lichtbak bovenin de tunnel precies tussen de boeg en de bolder kon houden. Dat lukte door heel langzaam te varen, maar toen kwam de bocht. Eerst leek ik klem komen te  zitten in de bocht en toen – stress!- hoorde ik stemmen uit de tunnel komen waar ik in wilde varen. Ik toeterde om aan te geven dat de tunnel bezet was, haalde eens diep adem en concentreerde me op de bocht. Zonder vaart en met maar één klein stootje tegen de wand wist ik op de stroming de bocht naar rechts te maken. Oef! Dat was wel de kraptste bocht ooit. Zelfs in Amsterdam had ik ze nog niet zo krap gedraaid.

Eenmaal uit de tunnel bleek welke stemmen ik had gehoord: het waren de vier voorbijgangers die hadden gewacht om te zien hoe het afliep. Zoveel belangstelling kon ik niet onbeloond laten, dus vroeg ik ze aan boord. En passant had ik nu ook nuttig ballast voor de volgende lage brug aan boord. Aan boord kwamen Peter en Inge, een stel uit Leeuwarden met Stanley en Ian, Stanley’s zoon.

De avond zat vol verrassingen voor iedereen aan boord: bij de Prinsentuin, op zich al magisch in het donker, zette Slayer stevig in. Het contrast kon niet groter zijn: Snoeiharde metal vanaf het Oldehoofster Kerkhof met keurige varende caravans onder de bomen langs de Prinsentuin. Ian en Cookie waren als snel maatjes.

Op de Zuiderstadsgracht belde Mirjam waar ik bleef. Ik zei dat ik over een half uurtje wel thuis zou zijn en dat mijn telefoon bijna leeg was. Dat half uur was wel erg optimistisch, omdat ik inmiddels al had besloten  het gezelschap thuis af te zetten. We voeren de stad weer uit door nog een tunnel en onder nog meer lage bruggen.

We voeren terug naar de Wide Greons en van daar de Potmarge op. Die bleek zo donker dat Peter en Ian moesten bijlichten op de boeg.

We hadden net zo goed op een zijrivier van de Congo kunnen varen zo wild was de begroeiing en kronkelig en onvoorspelbaar het water. Bij snackbar de Potmarge legden we aan om wat bier te kopen. Stanley wilde rechtdoor de steiger aflopen, maar de steiger had andere plannen. Ik kon hem nog net opvangen.

Met een koud biertje in de hand voeren we verder. Bij een smalte in Huizum dorp kwamen we op centimeters niet klem te zitten tussen de kades, maar Cookie vond het welletjes en sprong aan de kant om te plassen. Op zich niet erg, maar dat was iemands achtertuin en het was inmiddels half een ‘s nachts. Gelukkig waren de bewoners erg vriendelijk. Op hun advies toch maar omgekeerd, al dachten  we dat het wel zou kunnen. Geen idee overigens hoe de gemeente de beoogde sloepenroute hier langs vorm wil geven.

We keerden terug en deden verschillende pogingen aan te leggen zodat de gasten van boord konden, maar dat lukte steeds niet vanwege ondieptes langs de wal. Uiteindelijk tegenover de snackbar de Potmarge aangemeerd. Om terug te komen had ik een zaklamp nodig, dus Cookie en ik liepen mee terug naar het huis van Peter en Inge.

Met een geleende zaklamp voeren Cookie en ik terug naar huis en kwamen uiteindelijk pas tegen 01:45 thuis. Mirjam was not amused over de onverwacht late terugkomst, dus de avond eindigde met een uitbrander.

Maar bovenal was het een zeer geslaagde spontane actie en een stoere tocht voor ZeeFier.

Op maandag 18 juli, daags na een intensief bushcraft weekend, ging ik met vrouw Mirjam, dochter Nikki en zoon Ben, varend 10 Friese steden bezoeken. Van de 11 viel Dokkum meteen al af, want ligt zwaar uit de route en bovendien: de Dokkumer Ee is overrated (Voor Dokkum zelf geldt dat trouwens niet).

Om het ons gemakkelijk te maken, had ik masten en zeilen thuis gelaten.

Meteen nadat we het van Harinxmakanaal op waren gedraaid,  zag Mirjam een vriendin met haar hond lopen, die toegaf wel een tikkeltje jaloers te zijn. Daar was reden voor: we aten broodjes knakworst, zaten lekker in het zonnetje en begonnen ontspannen aan een prachtig avontuur. Meteen daarna greep Poseidon in door de grote visparaplu te grijpen en overboord te blazen. Ik keerde nog om, maar het was te laat. Er was geen animo om overboord te springen.

Twee uur later lag dat heel anders: de temperatuur was gestegen tot 25 graden en een idyllische zwemplek vonden we bij Dronrijp net voorbij de kippenslachterij – die een uur in de wind stonk. Er was geen verkeer richting Harlingen. We konden een half uur ongestoord zwemmen.

In de haven van Harlingen hadden we precies 50% capaciteit van de accu’s verbruikt. De motor schakelde terug naar een spaartempo. Dat was even wennen: de vorige accumonitor had mij veel langer laten doorvaren, maar dat was de 12 volts versie, deze nieuwe een 48 volts. Een accu monitor voert ingewikkelde berekeningen uit en een kleine afwijking in de beginwaarden leidt tot grote verschillen in uitkomst, vermoed ik.

We overnachtten in Harlingen in b&b ‘De ruimte’: heel groot, met een eigen tuin. Vandaar liepen we Harlingen in, aten bij visrestaurant de Tjotter en scoorden wat Pokemon. We zagen zelfs een afgeladen Golfje, ook op jacht.

 

Na een riant ontbijt vertrokken we op ons gemak naar Workum. De oude stadswallen van Harlingen zijn prachtig vanaf het water. Via kruip-door-sluip-door vaartjes zonder enige bebording vonden we onze weg naar Bolsward. Met onze voeten in teiltjes en emmers water en af en toe een zwempartij en veel smeren van zonnebrand was het varen heel aangenaam. Ijsjes en koud water konden we langs het water kopen in Kimswerd. Er zat een deurbel aan de kade om verkoeling te bestellen!

Via Grauwe Kat en Hemen kwamen we in Bolsward. De dames gingen de stad in, Ben en ik zwommen wat en luierden in de schaduw van een boom met de radio en een stapel Donald Ducks. De dames kwamen terug met petten, shirts voor Ben (hij was zijn halve garderobe vergeten) en Drabbelkoeken. Nu ben ik niet kieskeurig, zeker niet bij gebak, maar deze koeken waren echt niet te hachelen. De dames waren niet erg onder de indruk van Bolsward, dus door naar Workum, waar ik een overnachting had geregeld in b&b La Dolce Frisia.

De brug van Tjerkwerd was net even niet bediend toen wij kwamen, maar door allemaal in de punt te gaan staan konden, er onder door te varen en allemaal achterin, konden we er precies onderdoor. Spannend voor ons en voor de de paar Tjerkwerders op de brug, die ons in het Fries beloonden voor onze moed. Leuk weer!

De vaart langs Parrega naar Workum was wat saai, maar keurig op tijd voor het eten, zette ik iedereen af op de weg naar de b&b, die een aardig eindje verder lopen was dan de beloofde 500 meter. Zelf legde ik de boot in de jachthaven aan het sap. Alweer bijna de helft van de accucapaciteit verbruikt, maar probleemloos gevaren.

Bed and breakfast La Dolce Frisia is een oude boerderij met tuin waar we genoten van een goed verzorgde barbecue samen met een Brabants stel dat op de motor aan het toeren was. Een super zonsondergang maakte de dag compleet.

De volgende dag even Workum in om wat boodschappen te doen en de overnachting van de volgende nacht te regelen. Dat was lastig: we vonden uiteindelijk een appartement in Stavoren. Met nog steeds volle zon en temperaturen van 25+ voeren we naar het IJsselmeer. Door de groene kleur van het water, de zandstranden en de volle zon leek het wel de Middellandse Zee.

We ankerden en zwommen, maar het waaide nu wel stevig. Omdat er al een aantal keren een motorstoring was bij veel golfslag, wilde ik zo snel mogelijk Hindeloopen in. Dat lukte zonder problemen. We voeren de sluis door, die met de hand bediend werd door plaatselijke jeugd. Hindeloopen is echt prachtig, ook al legden we niet aan.

Via een hele vage route en lage bruggen vonden we de smalle vaart die achter de Ijsselmeerdijk langs loopt naar Stavoren. Mooi varen, maar wel wat saai, omdat we niet over de rietkraag heen konden kijken. Bij een tussenstop konden we even de dijk op:

Op het industrieterrein van Stavoren was een brug die we maar net konden passeren (H11.5). Het was een ontzettend lullig ding waar alleen een boer met zijn tractor overheen moet. Als dat niet was gelukt, hadden we helemaal terug gemoeten, maar onze truc werkte opnieuw.  In Stavoren werden we vriendelijk ontvangen bij het Hanzehuis. We mochten daar aanleggen en de accu’s laden. Het appartement was prima, maar wel erg warm na zoveel zonnige dagen.

Van Stavoren voeren we – nu over ruim water- via de Langweerder Wielen naar Elahuizen voor een overnachting in de Nieuwe melkfabriek. De gastvrijheid van Mary en Willem-Jan was onovertroffen: aanmeren aan het terras, complimenten voor de sloep en een lift naar een huurfiets in Balk. Willem-Jan bleek ook nog beeld te houwen, wat een feest! Op tip van Mary fietsten we eerst naar Badmeester Keimpe, een leuk terras aan het Slotermeer. De kaart sprak de kinderen niet erg aan. Nikki dramde over Chinees eten (professionele interesse), maar we aten uiteindelijk een prima pizza in Balk bij L’Arcobaleno, alweer buiten.

Het aantal overnachtingsmogelijkheden voor bonnefooiers was hier in de Sudwesthoek erg beperkt, dus we kozen die eerste die we konden krijgen: de Klokkenstoel in Goïngarijp. Sloten lieten we maar even voor wat het was, dus daar ging wéér een stad van de tocht af, maar ons idee was: ‘dan houden we nog wat over voor de volgende keer’.

De klokkenstoel was eigenlijk wel de beste plek om te overnachten: een immense kap met daaronder smalle gangetjes naar heel veel kamers. Naar onze kamer waren er wel drie verschillende routes! Het rieten dak hield de kamers keurig koel. Speciaal voor de b&b gasten was er een aparte verdieping met grote tafels, een speelzolder en het mooiste terras van Friesland.

En: het eten was ook top. Dat was maar goed, want in Goïngarijp is verder geen eetgelegenheid.

Door de hitte hadden we niet veel trek in een overnachting in Sneek, waardoor zowel Sneek als Ijlst ook van het 10-stedenlijstje af vielen. Oh well, op naar Grou, via Akkrum. Vlak voor het centrum van Akkrum moesten we onder laagste brug door (1 meter). Dat lukte precies. Na een lunch, voeren we door naar Grou. Met enig passen en meten vonden we een plekje in de jachthaven. De accu was leeg, dus we lieten ons ophalen door opa en sliepen lekker thuis.

Het laatste stukje voer ik de volgende dag met alleen dochter Nikki en haar vriendin Sacha. Ze profiteerden van een flinke glijbaan aan het strandje in Grou. Dat was leuk gedaan: Food trucks, strand en een dj. Had ik niet verwacht van Grou.

Een ijsje bij Trije Hus en gespetter van jongens met bommetjes in Wartena brachten ons thuis. Het waren maar 5 nachten, maar voelde veel langer.

Iedereen had het erg naar zijn zin gehad. Ben was enthousiast over overboord springen en ankeren. Nikki wilde graag sturen en Mirjam vond het erg mooi en ontspannen. En de zus-broertje-band had er ook niet onder geleden.

Ben en ik voeren donderdag vooruit met Cookie. Er was af en aan regen. Aldtjserk was een aangename verrassing. Cookie poepte op de kade in Dokkum. Op dat moment gaf de brugwachter het signaal ‘opvaren’. Met een gevuld zakje de boot weer op en toch als eerste door de brug.

Bij Dokkumer Nieuwe Zijlen hebben we Cookie toch maar even echt een stukje uitgelaten in de jachthaven. Toen we weer wilden vertrekken griste Cookie zijn tot dan toe onaangeroerde bot van de boot en rende de vrijheid tegemoet. Het kostte ons de grootste moeite hem weer aan boord te praten. We hadden ook weinig steekhoudende argumenten als je al een bot in je bek hebt.

De hoofdmast liet zich niet echt zetten, dus zetten we alleen de voormast en gebruikten het laatste restje wind. Ik zat me steeds af te vragen wanneer de accu’s leeg zouden zijn (we hadden er al ruim acht uur varen opzitten), maar om half acht arriveerden we in Hunzegat met nog 65% capaciteit op de teller.

Vrijdagochtend bood het vertrouwde beeld: handen schudden, bootjes in het water, ZeeFier vol gooien. Behalve de Groningse naam voor gemberkoek (snotkouk) was er weinig schokkends aan het palaver. Wel is er nu een duidelijke streep tussen de zoute en de zoete NoorderRaid getrokken. Louis benadrukte dat er geen ondersteuning geboden zou worden aan buitenvaarders.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerst was er geen wind en toen werd het toch nog een drie. Wel kruisen. Vond Nikki wel leuk om te doen. Met ZeeFier is timing en behoud van snelheid erg belangrijk om goed te kruisen. Als het niet lukt, kun je wel een zetje met de elektro motor geven. De pubers vonden het veel te lang duren, dus voer ik ook stukken op de motor. Uiteindelijk lagen Ben, Nikki en Djenna over Cookie heen gedrapeerd te slapen in het zonnetje bovenop de lading.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een steiger heerlijke selderij-soep en een yummie broodje garnaal gegeten. Lucas bleek helaas onderweg panne te hebben gekregen en wilde naar huis, zijn boot herstellen. Eilert redde Toon, wiens nagelbankje afbrak. ZeeFier heeft een missie en voer dus rechtstreeks naar het eiland. De meeste andere boten voeren noordwestwaarts om het eiland heen. Dat was best een ruig stukje zeilen begreep ik later.

Met hulp van Ubbo, Louis en later vele handen was de kooktent snel opgezet. Jan en Ben bekommerden zich om de latrine. Nikki en Djenna namen de inrichting van de kooktent voor hun rekening. Die eerste avond vliegt altijd om: bijpraten, dektentje opzetten, zwemmen. Voor je het weet is het eten gearriveerd. Lukas kwam ook mee, tot inkeer gebracht door zijn vrouw en Louis. We aten prima pasta van de Rode Haan met nog betere salade.

Ben kon niet wachten tot het vuur ontstoken zou worden. Toen het zover was, bleken er vele vuur-experts aanwezig te zijn. Kees kon zich niet bedwingen en bouwde eigenhandig het vuur. De kinderen stonden er bij en keken er naar. Ondanks de vele stuurlui dreigde het vuur toch nog uit te gaan, maar Ubbo’s super aansteker bracht uitkomst.

Zaterdagochtend vertrokken we, sans kinderen, naar Dokkumer Nieuwe Zijlen. De Mousa en de Wuptem (van Janko & Gerben-Jan en Hans & Margreet) waren naar het Wad gegaan. Er stond een straf briesje (4-5). Met het jonktuig van de ZeeFier ga ik daar eerst gewoon in. Reven kan altijd. In de kleinere boten werd flink gereefd. De Saeftinghe voer echter met een beste lap achter Ubbo en mij aan.

 

 

Halverweg de plas, Louis was ons net gepasseerd in zijn gecharterde fjorden-motorboot FIDES, een Snekling 25, ontdekten we een bonkig schip met een open boeg: een tweemast Bolger die op 1 jonkzeil naar Zoutkamp voer. Louis en ik genoten volop. Een collega-jonk kom je niet vaak tegen, dus de bemanningen schoten uitgebreid plaatjes van elkaar. Louis heeft ze nog uitgenodigd, maar ze moesten naar huis, naar Duitsland.

 

In de slenk naar Dokkumer Nieuwe Zijlen weigerde ZeeFiers motor opeens dienst. De nieuwe riemen had ik op het eiland gelaten, dus er zat niets anders op dan Eilert om hulp te vragen. Hij hoorde mij echter niet (of er waren te veel vogels in de buurt), dus toch maar vast het anker tevoorschijn gehaald. We hadden wel een poging willen doen te kruisen, maar het werd wel erg smal. Opeens deed de motor het wel weer en konden we op ons gemak naar de lunch varen. Daar at ik de lekkerste tostie ooit. Ze moet een medaille krijgen, die vrouw.

De lunchplek was trouwens ook een mooie plek met echte boxen en een echt bos, waar op dat moment een kinderfeest-volgens-het-boekje aan de gang was. Echte wigwams van stokken en tafelkleden en een speurtocht. Leuk tafereel in dit tijdgewricht. Hele volksstammen laten hun reis en bestemming tegenwoordig immers afhangen van Buienradar of ze komen helemaal het huis niet meer uit omdat het buiten zo lastig twittert.

Door een stuurfout van mij kwamen we vast te zitten. Ubbo kreeg er met de boom geen beweging in, dus moest de Svane ons bevrijden. Dat lukte, maar de schroef van de Svane kwam angstwekkend dichtbij mijn roerblad. Tijdens deze episode belde Nikki dat de politie langs was geweest op het eiland: we mochten niet kamperen en moesten onze tenten verwijderen. Staatsbosbeheer was ook langs geweest en die vond het wel in orde. Nikki klonk niet al te zeer onder de indruk van deze confrontatie met het gezag, dus stelde ik dit even uit tot ZeeFier weer los was.

Op de terugweg hadden we ruime wind. Het laatste stuk naar het eiland liepen zelfs de kleine boten niet uit ten opzichte van ons. Het snelheidsrecord van ZeeFier die dag lag op 6 knopen, gemeten met GPS. Ubbo en ik waren tevreden en verheugden ons op een borrel.

Gek genoeg stond Cookie vooraan om op de boot te springen toen we aankwamen. De agent was wel vriendelijk geweest, zei Nikki, maar hij zou mij later nog bellen. Terwijl ik de tent opzette kreeg ik hem inderdaad aan de lijn. Onze aanwezigheid werd gedoogd tot de volgende ochtend.

De meiden hadden de opdracht om stoofperen te maken. Dat was ze glansrijk gelukt en de peren combineerden zeer goed met het stoofvlees die avond. De mensen van de muziek (Tadderak) waren op eigen gelegenheid gekomen aan boord van de Jeanneau van de percussionist, Roeland.

De muziek vond ik de beste van alle raids tot nu toe. Het samenspel van klarinet en viool is prachtig bij Klezmer. We zaten trouwens gebiologeerd te kijken naar de klankkast waar de percussionist op zat. Het bleek een Cajon te zijn: een kastje van 30x40x60 met een snare en twee side-kicks voor extra effecten. Mooi ding en Roeland bespeelde het virtuoos. Connie, die de klarinet speelde, leidde het gezelschap in een dansje. Alleen haar berendans vond geen navolging. Na het officiele deel, gingen de muzikanten meefeesten op geheel eigen wijze: met hun instrument. Mooi om te zien dat mensen zoveel lol uit muziek halen.

Toen ik de ochtendhoofdpijn al voelde opkomen, ben ik met een paar glazen water op naar bed gegaan. Ik was in redelijk goede doen, ‘s ochtends, al zei Nikki dat ik er verkreukeld uit zag. Deze keer gingen zowel eieren als koffie aan mij voorbij, maar een lichte plankenkoorts hield mij: ik moest immers de trofee nog overdragen.

Ik had de trofee voorzien van een jonkzeiltje, omdat dat de link is tussen Louis en mij. Het was allemaal veel te klein voor mijn grote handen, maar het was toch gelukt. Ik reikte de trofee uit aan Eliza, die al jaren de sterren van de hemel kookt onder soms moeilijke omstandigheden. Het ongelofelijke eten is voor ons allemaal een extra reden om naar Groningen af te reizen.