Ymke Eijlander schrijft het eerste deel van dit verslag:

Zoals elk jaar een bijzondere Raid achter de rug, dit keer met veel wind en weinig bootjes, maar met veel gezelligheid.

Voorafgaand met Matthijs, Mark, Ymke, Cookie en de ZeeFier:

ZeeFier vertrok dinsdagochtend vanuit thuisfront met Matthijs en Cookie, later zijn Mark en Ymke opgepikt. In één dag van Leeuwarden naar Lauwersoog gevaren, vliegensvlug met een heerlijk zonnetje en voor de wind.

ZeeFier op weg naar Lauwersoog (foto: Y. Eijlander)

De volgende dag na een gezellige avond en een frisse nacht onder de sterrenhemel voeren we naar het Wad en Schiermonnikoog, met het plan om de ZeeFier voor het eerst droog te laten vallen. Na een modderige wandeling met de hond en het verzamelen van vele mooie oesters begon het water weer te stijgen en zijn we naar de haven van Schiermonnikoog gegaan. Hier hebben we kunnen schuilen voor de fikse wind (kracht 6), met “een angstig gevoel van veiligheid”, een motto dat herhaaldelijk werd gebruikt in het weekend.

Het Wad net onder Schier (foto: Y. Eijlander)

Na een prachtige dag op het eiland zijn we beland in de duinen met zeezicht, zonsondergang, betoverende maneschijn en het draaiende licht van de vuurtoren. Op weg naar de boot traden we nog een café tegemoet met een biljarttafel, erg gezellig dus. Vanwege wat onbevangenheid, een paar biertjes en een heldere avond zijn we verrast met een stevige bui om half zes in de ochtend zonder de tent te hebben opgezet. Na een tijdje onder zeil gegaan en te hebben gelegen om voor de regen te schuilen, heeft Matthijs de knoop doorgehakt om in de regen te stappen en zeilkleding aan te doen.

Ook waren onze buren van plan te vertrekken, dus gingen wij ook in de donkere schemering het Wad op, richting Lauwersmeer en uiteindelijk Zoutkamp om Barry op te pikken. Na in de haven van Lauwersoog de natte slaapzakken te hebben gedroogd zijn we verder gezeild naar Zoutkamp. Aangekomen in Zoutkamp werd er nog gezwommen, de zo nodige boodschappen en wandeling met de geliefde (zee)hond, Cookie, gedaan.

Matthijs vervolgt:

Ymke en Matthijs deden nog een poging aan mosselen te komen. Die hadden ze onder Schier al willen rapen, maar door de harde wind op woensdag en het plotselinge vertrek op donderdag was dat niet gelukt. Helaas, geen mosselen. Dus kochten ze maar kabeljauwfilet. Ook geen straf. Het lukte wonderwel om daar iets moois van te maken.

Donderdagavond bleken er nog vier boten over: Koh-I-Noor (met Louis), IKA (met Eilert en Walter), Hatseflats (een zeilvelt van Hubert en Klarie Bakker, gebouwd naar eigen ontwerp voor het tuig van een Tirrik) en ZeeFier (met Barry, Mark, Ymke en Matthijs). Jan Doddema kwam gezellig buurten en nam afscheid met achterlating van blikjes Hertog-Jan (‘dan denken jullie nog eens aan mij, morgen’).

De andere boten zagen het niet zitten met de voorspelde wind of hadden geen lust om op het eiland verwaaid te liggen. Daar zagen wij op zich niet tegenop, maar toen Eilert kwam met de mededeling dat hij écht zondag terug moest en anders weer naar huis zou gaan, besloten we – het plan is dat er geen plan is- wel te gaan zeilen maar in de haven weer te overnachten om beter weer af te wachten.

We vertrokken vrijdag op ons gemak. Het waaide al wel aardig. Een vier, herinner ik me. We spraken af eerst naar de eerste pier aan stuurboord te zeilen. De Hatseflats gingen er als een speer vandoor, Eilert was ook weer snel. Bij de eerste pier, was het veld wat uit elkaar en door de natuurlijke gravitatie, zo eigen aan de NoorderRaid, voeren we spontaan naar het eiland, waar Hubert en Klarie verwelkomden ons met een koud biertje en kaasstengels. Dat was goed ingeschat.

Op het eiland (foto: M. van Kempen)

We kletsten wat, Cookie snuffelde rond, keken nog even bij de vuurplek en vertrokken weer na een half uurtje. Het regende wel – af en toe – maar dat drukte de pret niet. ZeeFier motorde terug. Op de Koh-I-Noor hadden Louis en Ymke naar Zoutkamp alles gekruist. Lekker sportief.

We waren om een uur of zes weer binnen en besloten met zn allen pizza te gaan eten in Zoutkamp bij l’Ancora. Dat beviel uitstekend. Hubert en Klarie gingen die avond al naar huis om de harde wind op de terugweg met een trailer voor te zijn.

Het waaide weliswaar hard, maar het weer was nu heel aangenaam. We zwommen in de haven en dronken bier in de tent van ZeeFier, die we nu toch maar wel opzetten.

Het woei die nacht ook stevig, dus het was fijn dat we in de haven lagen, al hadden we de boot in onze onwetendheid precies in de wind gelegd. Hmmm. Daar konden we twee lessen uit leren. De belangrijkste: de tent heeft windkracht 9 overleefd.

Want het was supergezellig op de drijvende huiskamer die ZeeFier nu was geworden. Er werd gemusiceerd, gedronken en geouwehoerd (ook in het Duits) dat het een lieve lust was. Het was dus lijden in luxe. Eliza kwam ook gezellig aanwaaien.

ZeeFier als huiskamer (foto: E. Voss)

Een potje ‘steigeryoga’ onder leiding van Ymke, moest alleen wel worden afgebroken vanwege extreem harde windstoten. O well, dan maar een koud biertje 😉

We kwamen onze dag prima door. Ook een tweede poging aan mosselen te komen mislukte, dus aten we zaterdag paella met vis. Uit een kapotte vaarboom was die dag een grote lepel gesneden om te roeren.

Mark riep de aanwezigen op de wisseltrofee virtueel aan ZeeFier te overhandigen voor haar rol als huiskamer. Ik aanvaardde dankbaar. In 2020 zal ik de trofee aannemen van Hans en Margreet, iets toevoegen en doorgeven aan de volgende.

De wind zwakte ‘s avonds wat af, maar het was nog steeds een 6. Zondag luwde de wind pas rond het middaguur. Ik wilde met ZeeFier naar Dokkumer Nieuwe Zijlen, maar toen we op het punt stonden te vertrekken, waaide het alweer zo hard dat ik besloot de boot te laten liggen.

Die vrijdag hebben Louis en ik ZeeFier teruggevaren. Erg gezellig weer. Geen regen. We gingen via Zwaagwesteinde en Burgum dus moesten de masten gestreken en gezet. Dat ging soepel. We arriveerden in het donker, dat wel.

Mark heeft voortreffelijk uitgedrukt wat de Raid betekent:

Mensen die bijna net zo goed als ik zijn tref ik zelden.
De zeldzame momenten dat ik ze tref koester ik. Het zouden zomaar vrienden kunnen worden.

Mensen die beter zijn als ik  tref ik vaak.
De veelvuldige momenten dat ik ze tref koester ik. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud .

Geestverwanten in al hun diversiteit maken mij gelukkig.   Dat is wat de noorder raid voor mij is gaan betekenen.  Volslagen vrijheid met een angstig gevoel van veiligheid.

Op Schier schoot Ymke deze foto die dit gevoel illustreert:

Angstig gevoel van veiligheid (Foto: Y. Eijlander)

 

De NoorderRaid 2020 valt op vrijdag 7 augustus. Tot dan!