De eerste zeiltocht dit jaar begon als gewoonlijk: aan de wal zeilen hijsen en dan op naar de wind op het meer. Dat pakte anders uit: de fok pakte toch wind, waardoor ik eerst bijna de boot van de buren raakte en vervolgens met veel zeil afvoer op de andere oever met riet en basaltblokken. De motor vol in zijn achteruit en snel de zeilen naar beneden redden de dag. Oef.
Eenmaal op de plas voor de tweede poging, kon ik het roer maar een graad op vijftien uit laten slaan. terug naar huis dus maar. Ik meende te weten dat er onderwater aan de onderste roerpen wel eens een probleem kon zijn ontstaan met een strip die ik daar had aangebracht. Dat bleek niet het geval toen ik de boot een week later door Gerben van der Weij uit het water had laten tillen. Juist bij de bovenste roerophanging was een zadel ontstaan waardoor het roer niet goed meer draaide.
Ingesleten zadel in roerophanging
Met dat probleem wendde ik mij tot Albert Idzinga. Natuurlijk wilde ik en passant nog wat andere dromen in vervulling laten gaan: Het roer op kunnen halen om schade bij het droogvallen te voorkomen en een stijvere voormast, waarmee ik de hoofdmast op zou kunnen takelen. Dat laatste leek me erg fijn, want het ‘omhooglopen’ van deze mast is zwaar werk.
Dus goed gemutst naar Franeker, waar Albert op de Varia Nova zijn werkplaats heeft. Vlak voordat ik Leeuwarden uit was, merkte ik dat ik steeds langzamer voer. Maar even aangelegd en te water gegaan om de schroef te inspecteren. Er zat niets in. Toch maar verder gevaren, hopend op een sleep. Met kruipsnelheid Deinum voorbij.
Er voer niemand, maar in de lucht waren prachtige figuren te zien die de straaljagers van de open luchtmachtdagen trokken. Zelfs een hart met een pijl erdoor! Dus al onthaastend en met een mooi zonnetje verder getufd. Het ging wel heel langzaam, dus besloot ik het voorzeil maar op te zetten. Een uurtje later ook de hoofdmast gezet en daarbij mijn arm verrekt. Ik dacht nog: ‘ik zal blij zijn als dit niet meer hoeft’. Toen kwam platbodem ‘Zwerver’ langs en kreeg ik een lift naar Franeker.
Al varend had ik wel een theorie gevormd over het gebrek aan motorvermogen: ik had de motor twee weken immers vol in zijn achteruit gezet. Daar kan een accupakket niet tegen. Dus dat was waarschijnlijk stuk.
Eenmaal bij Albert alweer een geduldoefening: het dek van de Varia Nova moest eerst ontruimd voordat ZeeFier naar binnen gehesen kon worden. Gelukkig verhoogden Alberts stiefdochter en zoon Ben de sfeer met jeugdig enthousiasme.
Een weekje later kon ik ZeeFier al weer ophalen. Albert had het weer netjes opgelost allemaal. Het roer kan nu omhoog met een talie en is zelfs nog demontabel. De nieuwe mast thuis gestest bij het zetten van de hoofdmast: dat hielp aanzienlijk, al moet er nog wat meer vertraging in en moet je de mast het eerste eindje toch even optillen. Dat is gelukkig wel te doen.
Terug naar huis komen op eigen kracht was echt niet meer mogelijk, zelf na een nacht aan de lader kwam er niets meer uit de accu’s. Zonder wind was ik niet manouvreerbaar. Op een kanaal geen goed idee. Gelukkig kon Martijn me helpen. Met zijn Stingray en 90 pk motor ging dat best, al moest ik ZeeFier wel blijven sturen om te voorkomen dat mijn boot de zijne zou laten ontsporen.
Naar huis gesleept door Martijn
Na een week radiostilte was Arka in ongenade gevallen, dus zocht ik lokale assistentie en vond die in Accu Service Centrum Leeuwarden. En passant kon ik weer een vreemde Friese naam aan mijn verzameling toevoegen: ‘Alle’ Mulder heet de man achter het Accu Service Centrum.
Met hulp van de Sipke (inderdaad, ook in de verzameling) voor nog een sleep, kon mijn boot onderhanden genomen worden. Het oude accu pakket moest eruit en een nieuw erin. Mid-klus zag dat er zo uit:
En natuurlijk komt een ongeluk nooit alleen: de ‘battery monitor’ is ook stuk en er bleek een mastversteviging van staal te zijn die erg geroest was. Die laatste heb ik maar even in de Hammerite gezet nu ik er nog bij kon (de accu’s staan er tegenaan).
De nieuwe accu’s wegen per stuk 75 kg! Alle en ik tilden ze er samen in, maar Alle keek erbij alsof het pakjes boter waren. Alle heeft mij prima geholpen het pakket te installeren. Zelf ben ik nogal huiverig voor werken met zulke hoeveelheden stroom op een metalen boot.
Ook deze keer AGM accu’s, want gels zijn te duur en natte accu’s vragen veel onderhoud (elke maand water bijvullen). Ik heb niet voor dezelfde accu’s gekozen, want de Fullriver accu’s waren in 8 jaar tijd ongeveer in prijs verdubbeld.
Het gebrek aan een battery monitor dachten we op te lossen met een voltmeter: een led-balk die de lading van het pakket aangeeft. Dat is echter slechts een indicatie. Voor de vaartijd moet er gewoon gerekend worden: De nieuwe accu’s kunnen in 10 uur tijd 250A afgeven. Ze mogen ongeveer 50% ontladen worden, dus 125 A kan worden verbruikt. Bij topsnelheid (80% snelheid) verbruikt de Arka motor 45 ampère, dus zou ik er krap 3 uur mee kunnen varen. In werkelijkheid heb ik met dezelfde motor en met het oude pakket (met 50Ah minder capaciteit) hele dagen achtereen gevaren: tot wel 10 uur achter elkaar. Vreemd.
Inmiddels denk ik dat het toch wel verstandig is de battery monitor te laten maken of te vervangen, want het rekenwerk zit er nu wel erg ver naast.
Ik dacht nog even mooi weg te komen door de oude accu’s in een kleiner bootje met een elektrische buitenboord motor te plaatsen (de ‘Bliksem Piebe’). Helaas: vier accu’s waren echt stuk en de andere vier waren niet meer te reanimeren.
Met de nieuwe accu’s denk ik weer acht jaar vooruit te kunnen. Het was een flinke uitgave (ruim 2000 euro, inclusief installatie), maar verdeeld over 8 jaar is het niet slecht: nauwelijks brandstofkosten (een paar tientjes in al die jaren) en geen winterbeurten. Als je meetelt dat ik niet vervuil (ik wek zelf de laadstroom grotendeels op) en de accu’s keurig worden gerecycled, kom je in de plus met deze manier van varen.
Het allergrootste voordeel vind ik echter de stilte tijdens het varen. Je kunt de vogels horen, een gesprek voeren of naar muziek luisteren, dat is toch eigenlijk best wel een luxe.
Het nieuwe accu-pakket: 4 maal CPC 250-12 AGM
Het was dus niet zo’n beste start van het seizoen, maar mijn plan om dit jaar de Friese elfsteden te varen kan doorgang vinden. Wél moet dan nog vloer van het voordek vervangen, want die was ook niet meer al te best. Nu maar echt doorgepakt, dus geen betonplex met populier uit China dat twee jaar megaat, maar betonplex met berk, watervast verlijmd en de randen met randsealer dichtgemaakt. Met hulp van zoon Ben lukte het de grote plaat op zijn plek te krijgen.
Nieuwe vloer op het voordek
